Een overdaad aan licht is verblindend en doet dus duisternis ontstaan.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Related quotes
Het altruisme van bomen heeft ertoe geleid dat er nieuwe soorten parasitaire paddestoelen zijn ontstaan.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
De poezie is ontstaan in de nacht waarin de mens naar de maan begon te staren in de wetenschap dat die niet eetbaar is.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Zelfs degene die schaduwen vervaardigt, heeft licht nodig.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Het verlangen naar licht verkort vaak de vleugels van vlinders.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Als schuim. Altijd licht en altijd bovenop.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Als het spel der liefde uit is, doet de nachtegaal er het zwijgen toe.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Het parfum van een roos doet ons zijn doornen vergeten.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Roem is als water. Een glas lest je dorst. Een rivier doet je verdrinken.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
Laten we van voren af aan beginnen. De natuur doet dat ieder jaar.
aphorism by Valeriu Butulescu, translated by Jan Willen Bos
Submitted by Simona Enache
| Vote! | Copy!
De mens is een dier dat overeenkomsten sluit: geen enkel ander dier doet dit - geen hond wisselt botten uit met een ander.
quote by Adam Smith
Submitted by Dan Costinaş
| Vote! | Copy!
Leda en de zwaan
Een plotse windvlaag: de grote vleugels nog slaande
boven het wankelende meisje, haar dijen gestreeld
door de donkere vliezen, haar nek gevat in zijn bek,
drukt hij haar hulpeloze borst tegen de zijne.
Hoe kunnen deze verschikte vingers
de gevederde glorie weren van haar wijkende dijen?
En wat kan een lichaam, gevloerd door deze witte wervel
anders dan het vreemde hart te voelen kloppen, liggen als het daar doet?
Een huivering in de lendenen verwekt daar
de gebroken muur, het brandende dak en toren,
en Agamemnon dood.
Zo omstrengeld,
zo overmeesterd door het brute bloed uit de luchten,
werd zij deelachtig aan zijn kennis met zijn geweld
eer de onverschillige snavel haar kon laten vallen?
poem by William Butler Yeats, translated by A. Roland Holst
Submitted by Dan Costinaş
| Vote! | Copy!